Veel mensen zullen deze tijd beleven als een vervreemdende tijd. Alles wat tot nu toe vertrouwd was, blijkt ineens niet meer zo vertrouwd te zijn. Dat geldt ook voor de kerk. Vanaf zondag 22 maart waren gemeenteleden niet meer welkom in de kerk om er kerkdiensten bij te wonen. Dit is ongekend, zelfs tijdens de Tweede Wereldoorlog gingen de zondagse erediensten gewoon door. Gelukkig is er kerkdienstgemist.nl zodat velen, op zondagmorgen, toch nog de dienst vanuit onze kerk kunnen beluisteren. Als kerkenraad zijn we ons ervan bewust dat er ook een groep van met name oudere gemeenteleden is die de diensten niet kan beluisteren. Toch hopen we dat ook zij bij de gemeente betrokken blijven door onderling telefonisch contact. Voor mij is het ook een ver-vreemdende ervaring. Buiten Hendrik Dekker die de internetverbinding verzorgt en Sippie Hoornstra die het orgel bespeelt, is er niemand in de kerk aanwezig. Ik sta vaak tegen lege banken te praten. Om de veertien dagen zijn er twee kerkgangers: Jan Ruben en Lydia. Dat is wel leuk, voor mij althans.

Hoewel in onze omgeving het aantal covid-19 besmettingen erg meevalt, hebben we wel met de genomen maatregelen te maken. Voor een aantal mensen zijn die diepingrijpend. Ik denk dan aan diegenen die in verzorgings- en verpleeghuizen wonen. Zij mogen geen bezoek meer ontvangen en gezamenlijke activiteiten in het huis gaan niet door. Zij raken geïsoleerd in hun omgeving en worden eenzaam. Deze maatregelen raken natuurlijk ook hun dierbaren: mensen die hun echtgenoot of echtgenote niet meer mogen bezoeken of kinderen die niet meer op bezoek kunnen bij hun ouders. Diepingrijpend is het ook voor mensen van wie de toekomst ineens heel onzeker is geworden doordat inkomen of werk wegvalt. Ook zij hebben het niet gemakkelijk. Naast de zieken, nabestaanden, zorgverleners en beleidsmakers verdienen deze mensen onze aandacht en ons gebed.

Met Pasen, het feest van de opstanding van Je-zus uit de doden, heb ik in de kerk de nieuwe Paaskaars aangestoken. De brandende kaars staat symbool voor Christus’ aanwezigheid in onze wereld. Dat geldt altijd, maar nu in deze corona-crisis misschien wel des te meer. We zijn niet alleen. We worden namelijk ook gezien en gekend door God wiens eigen naam is ‘Ik ben met je’. Aan die belofte mogen we ons vasthouden als de wereld om ons heen niet meer vertrouwd is of zelfs bedreigend is geworden.

Vanuit de gemeente valt er niet heel veel te melden omdat alle activiteiten zijn opgeschort. Hoe lang dit zal duren, laat zich op dit moment niet zeggen.

Tot slot wil ik u ter bemoediging en overweging een bewerking van Psalm 16 van Gert Bremer meegeven. Gert Bremer is 11 jaar monnik in een klooster geweest. Elke week bad hij daar de psalmen. Na zijn vertrek uit het klooster heeft hij die nageschreven, zoals hij dat zelf noemt. Hij schreef ze na in eigen woorden en navoelen. De psalm is een gebed van vertrou-wen. Nog één opmerking vooraf: ‘de Ene’ is de naam voor God.

Psalm 16

Bewaar mij God,
Jij, bij wie ik mij berg!
Ik zeg tot de Ene: ‘Mijn sterkte ben Jij,
boven alles wat ik bedenken kan goed ben Jij!’
Zo niet de goden die ik achterna hijgde.
Tegen die zeg ik nu:
Jullie brengen alleen maar ellende
over wie bij jullie zweert.
Van mij geen offers meer!
Jullie naam hoor je mij niet meer noemen!
Ene, mijn eten en drinken,
mijn lot leg ik in Jouw hand.
Jij keert het ten goede
en hoe verheugd ben ik om wat mij overkomt.
Gezegend de Ene met goede raad.
Zelfs ’s nachts spreekt zij tot mij.
De Ene staat mij voor ogen,
is naast mij en ik voel mij sterk.
Daarom ben ik blij gestemd:
ik leef er bij op
want niets of niemand heb ik te vrezen.
Jij laat mij niet vallen in het niets,
geen bederf ziet die Jou getrouw is.
Jij wijst mij de weg naar Jou toe,
naar louter vreugde in Jouw nabijheid.
Gekoesterd weet ik mij in Jouw hand,
altijd en overal.

Ik wens u allen Gods zegen en sterkte toe in deze dagen.
Ds. Alco Meesters